Verslag van een vrijwilliger – Animal Care Samos

Afgelopen november heeft Walter Lenssen, via Stichting Opstap, als vrijwilliger bij Animal Care Samos gewerkt.
Hieronder volgt zijn verslag met daarin alle ervaringen en belevenissen die hij heeft opgedaan:

‘Beste lezer,

Het is 02:45. De wekker gaat pas over een half uur, maar ik ben wakker en slapen gaat niet meer.

Ik ben trouwens Walter Lenssen, 21 jaar en student Diergeneeskunde aan de Universiteit van Utrecht. Via Stichting Opstap heb ik de kans gekregen om de reis naar Samos te maken, hopende hier veterinaire handelingen te kunnen verrichten naast het helpen in het asiel.

Mijn vader bracht me weg richting Schiphol, waar we bij de gate afscheid van elkaar namen. Het was tijd om aan de echte reis te beginnen. Om 07:05 vloog ik vanaf Schiphol naar Frankfurt, om van daaruit naar Athene te vliegen voor mijn vlucht richting Samos. Daar kwam ik aan om 16:00 lokale tijd (15:00 Nederlandse tijd), waar Tom, Ingrid en Farida mij opwachtten.

We grepen een snelle hap bij een Grieks cafeetje en reden toen verder richting het huis. Deze ligt aan de andere kant van het eiland. Onderweg vertelde Tom mij veel over Griekenland en Samos, zo staan er kleine huisjes langs de weg. Dat zijn mensen die daar een auto- of motorongeluk gehad hebben. Tom vertelt me dat we er bijna zijn, maar ik zie nergens een huis, of een oprit. Opeens gaan we rechts waar niks lijkt te zitten, maar gelukkig draaien we een pad in, dat niet zichtbaar was door zijn steilheid.

Aan het einde van dit lange pad staat een huis met daarnaast 3 caravans. Tom laat mij mijn caravan voor de komende vier weken zien. Het is een knusse caravan met een eettafeltje met daaromheen banken, veel kastjes en aan de andere zijde een ruim bed. Er is een andere caravan dat fungeert als keukentje en aan het huis vast zit een gebouwtje met toilet, douche en wasmachine. Van dit alles krijg je een fijn campinggevoel, zeker met het geluid van de golven die inslaan op het strandje zo’n 30 meter verderop. 1 ding ontbreekt echter: je hoeft niet met wc-papier langs je buren te lopen voor een grote boodschap, het papier ligt al bij het toilet.

De volgende dag vertrokken we rond 08:30 richting de shelter. Mijn kleding uit Nederland is natuurlijk helemaal niet geschikt voor dit werk, maar iets anders had ik ook niet. Gelukkig kreeg ik een overal en werkschoenen. Voordat we aan kwamen wees Tom mij nog een wilde hond aan, die leeft op het naastgelegen vuilnisbelt. Gek, een hond die leeft op een vuilnisbelt. Ik kijk wat beter, maar hij of zij ziet er toch gezond uit en in goede conditie. Niet veel verder is de ingang van de shelter en Tom zegt me niet te schrikken, vast bang dat het contrast met Nederland heel hoog is. Echter ken ik geen asielen in Nederland en valt er dus ook niet te vergelijken.

Bij het hek van de ingang staan een tiental honden die ons komen begroeten, 1 voor 1 liefdevol en nieuwsgierig naar de nieuweling. Dit is meer de mensenruimte. Opslag van het voer, een klein aantal hondenhokken en de operatiekamer, waar ik meteen even een kijkje neem. Het is minimalistisch, maar het is hier roeien met de riemen die je hebt. Ik wist dat ik hier later deze dag nog zou terugkomen en daar kreeg ik nu al zin in.

Dan kom je bij een 3-tal erg grote hokken. Per hok gok ik dat er toch wel 40 tot 50 honden zitten. Groot en klein, bruin of wit of zwart of van alles. Er zijn ook nog een stuk of 10 kleinere hokken (nog steeds groot) met per hok 1 of 2 honden. Dit zijn nieuwkomers welke eerst geënt, ontvlooid en ontwormt worden, honden die niet bij de andere passen of patiënten. Zo stond er 1 hond tussen die een auto-ongeluk had gehad. Dat was ook er goed te zien aan de grote wond bovenop zijn schedel. Je gunt het noch hond noch mens, maar mijn Diergeneeskunde hart ging sneller kloppen bij de gedachte aan het bijwonen van de operatie. Achter deze hokken is nog een groot veld. 1x per dag wordt iedere groep honden hierop losgelaten om lekker te draven en te spelen.

De dag begon met het scheppen van poep van de dag ervoor. Dit lijkt op werk met verstand op 0 en gaan, maar je verstand op 0 zetten terwijl 4 honden tegelijk je gezicht aflebberen gaat toch lastig. Bij de rest doen ze dit niet. Het negeren van het gedrag heeft ervoor gezorgd dat ze het niet doen, maar als nieuweling proberen ze het toch weer. Bij ieder hok waar poep weg geschept moet worden heb ik al snel een groepje van 10 honden om me heen die alles van me willen weten. Ik word overal besnuffeld, van enkel tot knie en bij het bukken voor het scheppen is je gezicht het minst veilig. Je zal niet gebeten worden, maar iedere vierkante centimeter op je hoofd zal “schoon” worden gelikt. Gelukkig leren ze snel en kan je na 5 slijmerige minuten wel wat makkelijker je werk doen. als je een pet draagt, dan heb je natuurlijk de kans dat deze van je hoofd afgetikt wordt. Probeer het dan vooral niet te vangen. Je hebt namelijk een poepschep en blik in je handen. Ik spreek uit ervaring.

De honden hebben ook eten nodig en ze hebben het zeker door wanneer jij die emmer vast hebt. Springende honden proberen alvast een hap uit de emmer te krijgen. Bij het neerleggen van het voer proberen zo’n vier hoofden ondertussen de rest van de emmer leeg te eten. Het is een heel komisch gezicht. Naderhand kijk ik naar mijn overal en ben ik blij dat ik niet eigenwijs ben geweest en in mijn eigen kleren begonnen ben.

Samen met Farida doe ik een castratie van de kater. De kat wordt in slaap gebracht en de balletjes onthaard en schoongemaakt. Farida snijdt de huid en de laag eronder los. Met wat druk komt de bal buiten te liggen. Na het weghalen van een vliesje is de zaadstreng en het bloedvat goed te zien. De zaadstreng wordt van de bal getrokken en samen met het bloedvat worden er 5 knoopjes gemaakt, waarna de bal kan worden afgeknipt. Nu was het mijn beurt. Lang geleden had ik dit al wel eerder gedaan, maar nu leek het wel nog kleiner. Van spanning en enthousiasme trilde ik een beetje. Omdat je niet te lomp wil zijn probeer je het voorzichtig. Te voorzichtig, want ik kreeg de huid nog niet eens door, een stukje ervaring dat je nog mist. Na het openleggen van de bal en het verwijderen het vlies kon ik beginnen aan het knopen, wat best lastig is. Pak maar eens een glad touwtje van 3 cm, en probeer die met trillende handjes door het oog van een naald te halen, zo voelde het op dat moment voor mij. Uiteindelijk is de ingreep wel geslaagd en de kater is uitgezet.

Na een aantal dagen poep scheppen zit ik nog vol enthousiasme. Het is erg goed om te zien dat zoveel zwerfhonden hier kunnen worden opgevangen en de verzorging krijgen die ze nodig hebben. Dat er hier gewerkt wordt naar de minima is wel goed duidelijk geworden. Hierbij bedoel ik natuurlijk niet dat de honden minimaal verzorgd worden, maar dat het maximale eruit moet worden gehaald met het weinige aantal middelen dat de organisatie heeft. Dat heeft zijn voors en tegens.

Aan het begin van de week werd er bijvoorbeeld een kat binnen gebracht. Hij liep niet meer goed en de pijnreflex was afwezig. Waarschijnlijk een probleem in het achterste deel van het ruggenmerg. Wat pijnstillers en ontstekingsremmers erin en hopen. De ochtend daarna leek er geen verbetering in te zitten. Daarom werd er al gesproken van euthanasie, omdat wij, zonder dierenarts, de kat verder ook niet konden helpen. Wonder boven wonder liep het beestje in de middag wel en is toch besloten om geen euthanasie te doen. Het is daarom nog even afwachten. De eigenaren komen iedere dag langs om te kijken en dan zie je ontzettende vreugde in hun ogen, een prachtig gezicht.

Echter hebben we wel een hond moeten inslapen. Een prachtige, vrolijke hond, maar ook een zeer zieke hond. Zij had een grote, harde, warme massa in haar melkklierpakketten zitten en uitvloeiing uit haar vagina. In de praktijk zou je een biopt nemen om onderscheid te maken tussen een ontsteking en kanker. Hier zit de keerzijde van de minima, want er zijn hier niet de middelen om dit te doen.

In de weken erna zijn er meer van dit soort moeilijke beslissingen genomen, maar vaak bestond een dag alleen uit het schoonmaken van de shelters, zorgen dat de dieren even lekker konden rennen op het achterveld om vervolgens gevoerd te worden. Daarnaast heb ik veel dingen mogen doen  die straks als dierenarts ook moet doen. Hierbij kunt u denken aan het enten van dieren die binnenkomen en het prikken van bloed voor onderzoek. Een werkelijke dierenarts zal daar niet meer zo van opkijken, maar voor mij was het leuk en bijzonder.

Bij mijn afscheid had ik wel een dubbel gevoel. Het was zo’n 4 weken buiten Nederland. Ik begon dan ook wel weer te verlangen naar contact met mijn familie en vrienden (buiten Whatsapp en Skype om). Maar ik had het ook nog steeds erg gezellig op Samos met Tom, Ingrid en Farida. De laatste avond zijn we ook gaan shoppen in Samos-stad. Wat leuke souvenirtjes,  2 broeken en een fles wijn waren het resultaat.

Helaas had ik ook wel goede banden opgebouwd met een heel aantal honden. Het was dan ook wel moeilijk om hen achter te laten. Echter hoop ik ze niet meer terug te zien, want ik gun hen een leuk, nieuw thuis.

Vanaf Samos vloog ik via Athene en München weer terug naar Amsterdam. Een kleine trein- en busreis later stond ik in Utrecht met een biertje in de hand op de borrel aan mijn vrienden te vertellen wat ik allemaal beleefd had.

In mijn hoofd is er alweer een nieuw plan om komende zomer of na de zomer terug te komen, maar er moet nog wel wat gebeuren om dat te verwezenlijken. Ik kijk in ieder geval met veel plezier terug op mijn periode in Samos en heb het geluk gehad om te werken met mensen die zoveel van dieren houden, dat ze hun leven daarvoor willen omgooien.’